Amma

Mata Amritanandamayi, znana światu jako Amma, jest obecnie uznanym działaczem humanitarnym i przywódcą duchowym. Pragnąc wcielić w życie uniwersalne przesłanie o miłości i służeniu ludzkości, przyjmuje i pociesza wszystkich, którzy do niej przychodzą, a swoją matczyną miłość wyraża poprzez pełen prostoty gest – przytulenie. Niemalże nieustannie podróżuje po całym świecie, odpowiadając na ludzką tęsknotę za spokojem i harmonią w życiu. Jak dotąd przytuliła ponad 36 milionów ludzi ze wszystkich stron świata.

Jej niestrudzone wysiłki w pomaganiu innym i podnoszeniu ich na duchu zainspirowały wiele działań charytatywnych, dzięki którym ludzie odkrywają piękno i znaczenie pokoju pochodzącego z bezinteresownej pomocy innym. Więcej informacji o akcjach humanitarnych zainicjowanych przez Ammę znajduje się w dziale „działalność charytatywna”.

Kilkakrotnie wygłaszała przemówienia na konferencjach ONZ, a za swój ogromny wkład w szerzenie pokoju otrzymała w 2002 roku nagrodę Gandhiego-Kinga. Również organizacja dobroczynna, założona przez nią – M. A. Math – otrzymała w 2005 roku status Specjalnego Konsultanta ONZ. Więcej o wystąpieniach międzynarodowych Ammy w dziale „wystąpienia światowe”.

Wychowana na gruncie hinduizmu, który jest jej religijną ścieżką, opowiada się jednak zdecydowanie za pokojem i wzajemnym poszanowaniem między religiami. Wielokrotnie brała udział w konferencjach międzywyzaniowych.

„Miłość jest naszą prawdziwą naturą. Miłość nie zna ograniczeń kastowych, religijnych, rasowych, czy też narodowościowych. Wszyscy jesteśmy paciorkami nawleczonymi na tę samą nić miłości.” – Amma

Narodziny

Amma urodziła się 27 września 1953 roku w małej rybackiej wiosce, w dystrykcie Quilon, w stanie Kerala. Przyszła na świat w prostej i bogobojnej rodzinie. Jej rodzicami byli Sugunanandan i Damayanthi. Nadali jej na imię Sudhamani.

Mówiąc o swoich narodzinach, Amma wspomina, że przychodząc na ten świat nie czuła się w ogóle obco. Wszystko wydawało się jej znajome. Gdy ktoś wie wszystko o świecie, nie pozostaje mu nic innego, jak się uśmiechać.

Matka Ammy, Damayanthi powiedziała o narodzinach Ammy: „Niemowlę miało życzliwy uśmiech na twarzy i spojrzało na mnie bardzo przeszywającym wzrokiem.”

Amma wyjaśnia: „Kiedy postrzega się cały wszechświat jedynie jako niewinną grę Świadomości, co innego można zrobić niż uśmiechnąć się?”

Wczesne Lata

„Od samego przyjścia na świat miałam silne uczucie miłości do boskiego imienia. Powtarzałam imię Pana z każdym oddechem, bez przerwy, a ciągły strumień boskich myśli utrzymywał się w moim umyśle, niezależnie od miejsca czy pracy, jaką wykonywałam.”

Już jako pięcioletnia dziewczynka śpiewała pieśni o jej ukochanym Panu. Często chodziła do lasu, żeby móc medytować i przebywać w samotności. Podczas dziecięcych zabaw nierzadko nagle przestawała się bawić i pogrążała się w medytacji. Rodzice krytykowali zachowanie Sudhamani (takie imię jej nadali), za to, że nie była tak beztroska jak inne dzieci. Chcieli, by ich córka była taka sama jak jej rówieśnicy ze wsi. Rodzina była zaniepokojona jej ciągłym śpiewaniem i tym, że jej usta nieustannie poruszały się, tak jakby mówiła do siebie. Sudhamani zachowywała się bardzo dziwnie jak na małe dziecko i jej rodzice obawiali się, że ich córka może cierpieć z powodu jakiejś choroby psychicznej. Rodzina nie rozumiała, że usta Sudhamani poruszały się w cichej modlitwie.

Z powodu ciemnej skóry i dziwnego zachowania, rodzice traktowali Sudhamani gorzej niż swoje pozostałe dzieci. Amma zakończyła szkolną edukację, gdy miała dziewięć lat; od tej pory od rana do nocy musiała zajmować się domem. W dodatku oprócz codziennych, wycieńczających obowiązków w domu, z wielką troską zajmowała się również starymi, biednymi i chorymi sąsiadami. Rodzice byli przerażeni, gdy zauważyli, że Sudhamani opiekuje się niedotykalnymi, zabronili jej kontaktowania się z nimi i dawania im jedzenia, które wynosiła z domu. Amma jednak nie zaprzestała swoich działań nawet wtedy, gdy rodzina karała ją za nieposłuszeństwo. Niektórzy mieszkańcy wsi nazywali ją „szalona dziewczyna”, ponieważ, pracując, śpiewała pieśni chwalące Boga. Często wpadała w głęboki stan duchowego uniesienia. Nigdy nie miała duchowego nauczyciela czy guru, nigdy nie czytała książek o tematyce filozoficznej. Jej niewątpliwe oświecenie duchowe i mądrość są wynikiem ciągłego koncentrowania się na Bogu.

Misja

Moją jedyną misją jest kochanie i służenie wszystkim. Jedynym moim życzeniem jest, by moje ręce spoczywały na czyichś ramionach, pocieszając, tuląc i wycierając łzy, nawet podczas ostatniego oddechu.

Największym cudem, który wydarza się w obecności Ammy, jest to, co dzieje się w sercach tych, którzy do niej przychodzą: delikatne i stopniowe przebudzenie miłości, współczucia i bezinteresowności, przebudzenie ku własnej świętości.

Amma mówi: „Matka jest darem dla świata i chce być dostępna dla każdego.” Ci, którzy się jej przyglądają codziennie, rozumieją wagę tego stwierdzenia.

Amma zawsze powtarza, że celem ludzkiego życia jest oświecenie lub, innymi słowy, uświadomienie sobie tego, kim naprawdę jesteśmy. Ten cel przyświeca wszystkim stworzonym przez Ammę instytucjom. Przykładem własnego życia, wypełnionego niestrudzoną służbą ludzkości, Amma inspiruje swe dzieci – jak nazywa swoich wielbicieli i uczniów – aby podążały w kierunku oświecenia poprzez służenie biednym i potrzebującym. Amma zainspirowała wiele akcji humanitarnych, które przyciągnęły uwagę światowego społeczeństwa. W ostatnich latach Amma przemawiała na temat obecnych problemów społecznych oraz sposobów ich rozwiązania w Parlamencie Religii Świata w Chicago w siedzibie ONZ w Nowym Jorku i podczas Inicjatywy Kobiet – Przywódców Religijnych i Duchowych dla Światowego Pokoju w siedzibie ONZ w Genewie. Właśnie w Genewie w 2002 roku Amma otrzymała nagrodę Gandhiego-Kinga za szerzenie pokoju.

Amma zawsze podkreśla, że jako dodatek do nowego domu, renty, operacji czy posiłku, beneficjenci jej akcji humanitarnych otrzymują czuły uśmiech i serdeczne słowo od tych, którzy im służą. W ten sposób ci, którzy dają, ci, którzy otrzymują i nawet ci, którzy się tylko przyglądają, są przemieniani bezinteresowną miłością i poczuciem globalnego braterstwa, kwitnącym w doświadczaniu jedności.

Przesłanie

Życie Ammy jest jej przesłaniem.
Amma podkreśla, że obowiązkiem każdej istoty ludzkiej jest uświadomienie sobie swojej prawdziwej natury lub, innymi słowy, poznanie tego, kim naprawdę jesteśmy. Amma nie faworyzuje żadnej religii. Zapytana do jakiej religii należy, odpowiada: „Moją religią jest miłość i służenie”.

„Miłość jest fundamentem szczęśliwego życia. Świadomie lub nieświadomie zapominamy o tej prawdzie”. Amma podkreśla również, że ważne jest nie tylko, by kochać, lecz by umieć też miłość wyrażać.

„Miłość jest naszą prawdziwą naturą. Kiedy nie wyrażamy naszej miłości poprzez słowa i czyny, to tak, jakby miód był ukryty w skale. Nie ma żadnej wartości dla nikogo. Dzielenie i wyrażanie miłości powinno rozpocząć się już w domu pomiędzy małżonkami, rodzicami i dziećmi. Tylko wtedy będzie panować pokój i harmonia w rodzinie i społeczeństwie.”

Pewnego razu ktoś poprosił Ammę, aby scharakteryzowała prawdziwego adepta wiedzy duchowej. Amma odpowiedziała: „To ktoś, kogo nogi pędzą, aby ofiarować pomoc, kogo usta wypowiadają pocieszające, pełne miłości słowa i czyje oczy są pełne łez współczucia, kiedy słyszy płacz cierpiących. Taką osobę nazwałabym prawdziwym adeptem wiedzy duchowej.”

Na zachodzie

Aspirant duchowy z Zachodu zapytał kiedyś Ammę: – Ammo, czy czujesz różnicę między życiem tu, na zachodzie, i w Indiach?
Amma odpowiedziała: – Bariery stworzone przez umysł i ciało są źródłem podziału. Amma nie czuje żadnej różnicy. Kwiat składa się z wielu płatków i wciąż pozostaje tym samym kwiatem. Ciało ludzkie składa się z wielu części, jednak nadal jest to jedno ciało. Podobnie świat składa się z wielu różnych krajów, kultur, języków, ras i ludzi. Jednakże dla Ammy jest to ten sam świat – tylko jeden.

Zaproszona przez aspirantów duchowych z Zachodu, Amma po raz pierwszy pojechała do USA i Europy w 1987 roku. Ponieważ w tym czasie znana była tylko w niewielkich kręgach osób, jej programy z darshanem* odbywały się głównie w prywatnych domach, przyciągając zazwyczaj kilkadziesiąt lub, w najlepszym razie, kilkaset osób. Stopniowo, na skutek słownego przekazu, jej sława rosła i teraz wiele tysięcy ludzi przychodzi na spotkania.

* Darshan – wizja lub spotkanie Boga lub świętego.